مجید خیاط خلقی؛ محمد حسین نوری قیداری؛ مسعود شفیعی فر
دوره 7، شماره 1 ، خرداد 1385، ، صفحه 1-14
چکیده
دشت تهران از دامنه‌های جنوبی البرز تا دشت‌های ورامین و شهریار گسترش یافته است. آب آبیاری در اراضی کشاورزی بخش جنوبی این دشت از منابع زیرزمینی و همچنین آبهای آلوده سطحی تأمین می‌شود. به منظور حفاظت محیط زیست و ممانعت از آثار سوء آبیاری با آب آلوده، پیش‌بینی شده است که آبهای سطحی ورودی به این ناحیه به اراضی جنوب غربی تهران ...
بیشتر
دشت تهران از دامنه‌های جنوبی البرز تا دشت‌های ورامین و شهریار گسترش یافته است. آب آبیاری در اراضی کشاورزی بخش جنوبی این دشت از منابع زیرزمینی و همچنین آبهای آلوده سطحی تأمین می‌شود. به منظور حفاظت محیط زیست و ممانعت از آثار سوء آبیاری با آب آلوده، پیش‌بینی شده است که آبهای سطحی ورودی به این ناحیه به اراضی جنوب غربی تهران هدایت و پس از تصفیه شدن در اراضی همان ناحیه استفاده شود. به منظور جایگزینی حقابة کشاورزان از آبهای سطحی ورودی به جنوب تهران، باید راهکارهایی در نظر گرفت. هدف از این تحقیق، در گام اول نگرش سیستماتیک به منابع آب تهران بزرگ و سپس ارائة برنامه مناسب بهرهبرداری از منابع آب منطقه است. در ابتدا، کلیة رودخانهها و آبگذرهای تهران به صورت سه سیستم در نظر گرفته شد و در مرحلة بعد حجم ماهانه و سالانه هریک از سیستم‌ها محاسبه گردید. به منظور آگاهی از وضعیت سفره آب زیرزمینی، محاسبات برآورد بیلان آبخوان تهران انجام شد. با توجه به منابع آبهای سطحی و زیرزمینی و همچنین نیازهای کشاورزی منطقه، نتیجه گرفته می‌شود که افزایش بهرهبرداری از آب زیرزمینی و همچنین تغییر الگوی کشت و روش آبیاری میتواند آب مورد نیاز کشاورزی را درصورت حذف آبهای آلوده تأمین کند.
مجید خیاط خلقی؛ مسعود شفیعی فر؛ محمد حسین نوری قیداری
دوره 7، شماره 1 ، خرداد 1385، ، صفحه 15-26
چکیده
جنوب تهران به دلیل موقعیت خاص خود دریافت کنندة حجم قابل توجهی از آبهای آلودة سطحی شهر تهران است. به دلایل زیست محیطی، بخش چشمگیری از این آب در آینده از سیستم منابع آب این منطقه حذف خواهد شد. هدف از این مطالعه بررسی راهکارهای قابل اجرا جهت مدیریت مناسب اراضی کشاورزی جنوب تهران است. با در دست داشتن مقادیر آبهای سطحی، آبهای ...
بیشتر
جنوب تهران به دلیل موقعیت خاص خود دریافت کنندة حجم قابل توجهی از آبهای آلودة سطحی شهر تهران است. به دلایل زیست محیطی، بخش چشمگیری از این آب در آینده از سیستم منابع آب این منطقه حذف خواهد شد. هدف از این مطالعه بررسی راهکارهای قابل اجرا جهت مدیریت مناسب اراضی کشاورزی جنوب تهران است. با در دست داشتن مقادیر آبهای سطحی، آبهای زیرزمینی، نیازهای کشاورزی، و سطح زیرکشت ابتدا دوازده گزینه مدیریتی طراحی شد. سپس هفت معیار: سطح زیر کشت، هزینة اولیه اجرای سیستم آبیاری، درآمد تولیدات کشاورزی، تعداد چاههای جدید، افت سطح آب، اعتمادپذیری سیستم، و اشتغالزایی، در ارزیابی گزینه‌ها مد نظر قرار گرفت. پس از تهیة جدول قضاوت شامل گزینه‌ها، معیارها، و مقادیر عددی اثرات هر گزینه بر معیار خاص، گزینة برتر با استفاده از روشهای تصمیمگیری چند معیاره انتخاب شد. نتایج نشان میدهد که با احداث 30 حلقه چاه جدید، تغییر الگوی کشت، و استفاده از روش آبیاری تلفیقی سطحی و تحت فشار میتوان ضمن استفادة حداکثر از اراضی موجود برنامه مناسبی جهت مدیریت منابع آب و خاک این منطقه اجرا کرد.
